Saulael

Cmentarna cisza za myśli żywopłotem
Martwy spokój...
Wśród zeschłych krzewów dzikich róż przekwitłych
Biała figura anioła
porośnięta pnącym bluszczem
zapomiana...
Skrzydła rozwinięte do lotu
zastygłe w martwym bezruchu
Nie wzlecisz marmurowy aniele
nie dziś...
Zaklęty w pieśń marmuru
stoi jak stał od wieków
anioł w bieli nieskalanej czasem skąpany
anioł martwym snem przeklęty
niemy i głuchy
a serce jego wciąż bije
uwięzione w zimnym kamieniu
w skorupie obojętności
tylko jedna cicha łza
nie zauważona spływa
po marmurowym, spękanym policzku...






A imię me destrukcja
siostra przyrodnia legionu
femme fatale
generałów i możnych
na śmierć wiodąca potępionych

a imię me samotność
zalana krwawymi łzami
walcząca z wiatrakami
...przeznaczenia...