2211

Lubię dużo myśleć, analizować. Lubię się zastanawiać. Lubię ciężkie rozkminy, takie rozmowy z kimś, w których nad odpowiedzią trzeba nieraz nieźle pomyśleć. Nienawidzę gadać o pierdołach. Chociaż, wiadomo, zdarza mi się, jak każdemu.
Ciągle czuję, że w moim życiu czegoś brakuje, że to jeszcze nie to, że jeszcze nie jestem szczęśliwa, że jeszcze nie znalazłam sposobu/źródła uczucia takiego jak spokój.
Nie potrafię ułożyć z drugim człowiekiem takiej relacji, jaką chciałabym mieć. I nieważne, czy to chodzi o relacje damsko-męskie, czy tylko koleżeńskie. Coś - nie wiem co, ale na pewno coś robię nie tak. Bo wszystko jest nietrwałe. Pół roku, rok, nawet dwa lata... To przecież krótko. Ludzie zawodzą moje zaufanie w momencie, w którym ja zaczynam im ufać. Nudzą się mną w momencie, w którym ja zaczynam się przywiązywać. Odchodzą w momencie, w którym ja zaczynam wierzyć, że są na stałe. Nie potrafią dać mi wsparcia w momencie, w którym ja najbardziej go potrzebuję. Tracą cierpliwość dokładnie na chwilę przed tym, jak już ma się wszystko ułożyć.