Forum

Dla Kogoś z pozdrowieniami.

Mądrość i Głupota

Raz pani Mądrość szła piechotą,
krokiem rozważnym, jak to ona,
nagle zderzyła się z Głupotą,
która stanęła zaskoczona:

- O, pani Mądrość? O!… To pani!
To wprost jest nie do uwierzenia,
wiem, wiem, że pani ma mnie za nic,
a przecież dzisiaj ja świat zmieniam!

Mnie zapraszają na bankiety,
ważne narady, wielkie bale,
a panią, panią… no, niestety
nie zapraszają pani wcale…
Bo pani mądrość jest jak kurz,
który nam wadzi i przeszkadza,
pani jest światu zbędna już…
proszę wybaczyć, szczerze gadam!
Ja proszę pani jestem sielska,
i śliczna jestem, także słodka,
i dodam, że obywatelska,
choć niekoniecznie patriotka….

A pani Mądrość kwiat zerwała,
gwiazdeczkę z ziemi, cny rumianek
ostatnich słów nie usłyszała,
bo cicho nucąc wiła wianek.

Głupota wzdycha: – Świat się zmienia
przy pani milknę ze wzruszenia,
choć pani, pani ma mnie za nic,
pani, jak ja, też nie zna granic!
Och, och… czy pani życia nie żal?
boją się pani, gardzą panią….
Ja, jak rusałka ciągle świeża,
dlatego ludzie mnie kochają!

Tu pani mądrość muszki zdjęła,
z listków srebrzystych w pajęczynie,
spojrzała na nie, i szepnęła:
- Ból minie, minie, minie, minie!

Głupota znowu: – Jestem szczera,
więc powiem: jest mi pani żal!
Niech pani ze mną pójdzie teraz
na polityczny, ważny bal!

Mądrość odeszła…
za nią życie
i sine wrony kraczą,
bo bal z Głupotą już się zaczął.
Gdzieś za Mądrością wyje życie,
lecz wy skowytu nie słyszycie,
bo na tym balu też tańczycie…