Forum

Nagle wszystkie Twoje marzenia okazują się nie mieć racji bytu.
Po jakimś czasie jednak mówią, że się pomylili i że "jeszcze pożyjesz".
Tylko nie wspominają o tym, że to już nie będzie twoje życie.
Wolą przemilczeć, a może to dla nich za trudne?
Wiedzą, że i tak prędzej czy później sam się zorientujesz.
Zabili nadzieję na lepsze jutro a potem podłączyli do respiratora, który faktycznie pomoże, pomoże bo pozwoli ci wegetować przez resztę życia.
Mówisz sobie: no nie tak miało być.
Nie potrafisz się z tym pogodzić, bo pamiętasz jak było, a wiesz że już nigdy nie będzie tak samo.
Nie mówiąc już o tym wszystkim, co budowało cie przez lata, narastając osadem wspomnień i doświadczeń, co w jednej chwili straciło sens.
Ale najgorsze jeszcze przed Tobą, powoli odkrywasz stratę kolejnych, tych o których nawet nie miałeś pojęcia.
Aż budzisz się któregoś dnia i uświadamiasz sobie, że nie masz już po co wstawać.
Chcesz umrzeć ze wszystkich sił, jednocześnie płacząc, że takie myśli przychodzą ci przez głowę.
Chcesz zniknąć, zapomnieć, rozpłynąć się.
Chwilę potem dopada cie niesamowicie spokojna obojętność.
Leżysz na samym dnie, niżej już się nie da spaść, ale gdy popatrzysz w górę brzeg się oddala, światło staje z minuty na minutę coraz słabsze i znów zamykasz oczy, nie ważne jaka to pora dnia do ciebie słońce już nie dociera.

Czy to, że ktoś się nie ,,rozbebesza" publicznie znaczy, że jest zawsze i wszędzie fajny, rezolutny i nie przeżywa swoich dramatów ?
Czy nie jest to zasadą im gorzej, tym lepiej ?
Czy brak uszczypliwości i złośliwości jest oznaką prawości człowieka ? Może jednak to potwór w ludzkim ciele.

Podaj mi dłoń

Choć ten jedyny raz.
Mimo że dość tego masz.
Tak ciężko patrzeć przez łzy.
To ostatni raz podaj Swą rękę mi.
Pozwól naprawić wszystko co złe.
Dla Ciebie potrafię i zmienię się.
Odbuduje co zniszczył okrutny czas.
Jeśli tylko szansę mi dasz.
Wiem, że o dużo proszę.
Ale uczucie wciąż w sobie noszę.
Tak trudno wyrzucić Cie z swego serca.
Wiem, że miłość wszystko zwycięża.
I ,,nie mów że nie potrafisz sie śmiać".
Znów w sercu czuje Twój płacz.
,,Nie mów, że nie potrafisz (...) kochać ludzi".
Wiesz jak bardzo mnie to smuci.
Lecz wole wylewać gorzkie łzy.
Jeśli dobrze będzie Ci.

A Ty miałeś piękne oczy.
W tysiącu innych nic mnie nie zaskoczy.
Bo światło widziałam gdy patrzyłam w nie.
W oczy, które były Twe.
Tak wróciły me wspomnienia.
Pozwól mi odkryć Twoje marzenia.
Pozwól przywrócić te piękne chwile.
Przecież bylo ich aż tyle.
Lecz jeśli pragniesz odejdę stąd.
Ale ostatni raz podaj mi dłoń.

Autor: Silffia1

piękne

Wieczór
Susan Minot
Żałuję, że czytałam. Nie mogę się po niej ,,pozbierać".

Opowieść o miłości niemożliwej, a przecież będącej ogromnym niezapomnianym szczęściem. Opowieść o umieraniu, a jednak nie zasmucająca... Ann miała ciekawe życie. Trzykrotnie zamężna, podróżowała po świecie, ma czworo dorosłych dzieci, które bardzo kocha. Lecz w ostatnich chwilach walki z rakiem, jej myśli krążą niemal wyłącznie wokół jednej osoby i dwóch wieczorów sprzed wielu lat. Na weselu przyjaciół, młoda Ann poznała przystojnego lekarza. Namiętność wybuchła od razu z niezwykłą siłą. Ale ta bajka nie skończyła się dobrze, los zrządził, że nigdy nie mogli być razem, mimo że uczucie jako zaistniały fakt przetrwało i swoją intensywnością przyćmiło resztę przeżytych lat.

jeszcze romansidła Wam potrzebne>? Buska....no co Ty>Kobieto...to lektura dla marzycielek...i ..."".płaczących orchidei ""daj sobie spokój....

a mnie sie podobaa muszę zakupić