Forum

Pamiętacie skecz o Tofiku kabaretu Ani Mru Mru? Padły tam słowa : "Ty nie jesteś dziwny, Ty jesteś... oryginalny"
No właśnie, jestem ciekawa jak myślicie, gdzie się kończy indywidualizm a zaczyna dziwactwo? Jakie zachowanie moglibyście zrozumieć a kogo uznalibyście za wariata?

Kiedy dziewczyna proponuje mi wspólną kolację - jest indywidualistką; kiedy odmawia - jest... no cóż, przecież wariatką jej nie nazwę!

Hm "Śmiejecie się ze mnie że jestem inny, śmiejcie się, ja smieję się z was bo jestescie wszyscy tacy sami" gdzieś to kiedyś przeczytałem...

Jadąc na rowerze - bąki puszczał..
puszczając kaczki - obserwował...

Każda grupa społeczna tworzy normy. Jak się mieścimy w normach to jesteśmy normalni a jak je przekraczamy to mogą nas nazywać z grzecznośći "jesteś oryginalny" Prawda jest taka że nie należy popadać w skrajności bo wtedy rodzą się wdewiacje i choroby. Ale przecież każdy z nas jest na swój sposób oryginalny jeden jedyny i niepowtarzalny. Moim zdaniem indywidualizm a dziwactwo mają nieoznaczoną granicę. To jak balansowanie na krawedzi nocy i dnia. Każdy ma swoje normy wyrobione przez rodzinę, grupę społeczną w której funkcjonujemy. Każdy ocenia tą samą sprawę inaczej lub podobnie. Czy to takie naprawdę ważne. Jak jesteśmy inni od innych to jest ciekawie dopuki ich nie krzywdzimy.I niech tak zostanie. Pozdrawiam wszystkich ciepło.

Pelegrynek, ale pojęcie krzywdy też może być różne. Najczęściej krzywdzący nie poczuwa się do winy, nie dostrzega zła w swoich występkach. Ba, niejednokrotnie dopisuje wyższą ideę swoim czynom.

Ciekawe, o jakiego wariata chodziło autorce postu? Czy o słownikowego, czy też może o Bierce'owskiego "człowieka cierpiącego na dużą niezależność intelektualną
Ale tego się już raczej nie dowiemy...

"duża niezależność intelektualna"... piękne określenie - zwiastuje kłopoty....

Ja bym krzywdę podpiął pod "dostawanie", a nie pod "dawanie"; nawet mówiąc: teraz zrobię ci krzywdę - osoba krzywdząca odczuwa to jako przyjemność... chyba, że się przy tym popłacze lamentując głośno.

Och, jak piękne to zaraz kłopotliwe

Tia, punkt widzenia zależny od punktu siedzenia.
A ciekawi mnie (zupełnie nie wiem dlaczego), czy rodzice katujący swoje dzieci za karę, odczuwają przyjemność z zadawania bólu, czy serce im się kraje, ale nauczkę trzeba dać...

Rodziców katujący swoje dzieci nie godzi się nazywać ludżmi ,orginalność to dla każdego coś innego

Było wesoło, a ja popsułam nastrój Ostatnio hasło "krzywda" kojarzy mi się z okaleczanymi na różne sposoby dziećmi. Nie wiem, jak tak można, a pobudki do wyrządzania krzywdy najmłodszym całkowicie wykraczają poza granice (naprawdę rozległe) mojej wyobraźni...

Tak się "fajnie" składa, że niestety są... aha - ludźmi... jeszcze fajniej się składa, że tylko ludzie katują swoje dzieci czego jednak nie uznałbym jako element stawiający nas na szczycie drabiny ewolucji.
Wiecie - człowiek na wzór i podobieństwo... ah, zakręcić się może w główce, zwłaszcza kiedy mała i ciasna...
Kinnka, okaleczanie dzieci jest, nazwę to dziwnym słowem "wspaniałe" - dzieci nie oddadzą, więc są właśnie "wspaniałym darem" do wyładowania swojej ciemnej strony.
Aha, dodam bo znowy wyjdę na zwyrodnialca - nie odnoszę się do strony etycznej czynu, a TYLKO do zaspokojenia swoich dewiacji i w tym kontekście dziecko jako obiekt jest "wspaniałym" materiałem...

Niestety, tak jest Mam tylko nadzieję, że pisząc "swoich dewiacji" nie masz na myśli swoich dewiacji...

Nie mam dewiacji... żadnych, ale to żadnych. Nie uzurpuję sobie też prawa do posiadania takowych...

A ja tam jedną mam . Taką malutką i nieszkodliwą. Lubię zaszyć się czasem w oddalonym od wrzawy i zgiełku kątku, przycupnąć sobie wygodnie i w osamotnieniu i ... podłubać w nosie