Forum

Tylko jednego wystarczy mieć przyjaciela.
Gdy go nie ma, nic nie warte są marzenia,
a warto doczekać marzeń spełnienia,
dlatego szukam przyjaciela,
który jest kluczem do mych marzeń spełnienia.
On uskrzydla moje pragnienia
z nim nie straszne są mi trudu cierpienia.
On jest powodem mojego istnienia.
Gdy już znajdę takiego przyjaciela
spełnią się moje marzenia,
bo marzę, żeby mieć przyjaciela
i cieszyć się z nim z marzeń spełnienia.
_____________________

Małe szczęście jest potrzebne, żeby żyć,
Mieć marzenia, dźwigać kamień ,pięknie śnić.
Może czasem gdzieś na ciebie nawet czeka,
Tylko droga się wydaje zbyt daleka.

Często szukasz go uparcie w pięknych snach,
Wypatrujesz gdzieś w mozołach swego dnia,
A tu jest na wyciągnięcie twojej dłoni,
Trzeba tylko je zobaczyć i ochronić.

Małe szczęście pieści chwilę- jedną, dwie,
Tuli przecież tak zwyczajny prosty dzień.
Jest ukryte w tym najmniejszym serca drżeniu,
W płaczu dziecka, w śmiechu domu i spełnieniu,

W cieple ramion, w utuleniu waszych rąk,
Jest jak piękny aksamitny róży pąk.
Dostrzeżone delikatnie tak rozkwita,
Tuli serce i o więcej się nie pyta.

Usiądę rankiem na łące z piórem w ręku niczym pędzlem, z kartką papieru tak lekką, jak obłok barwnych motyli i namaluję Ci mój świat świetlisty od tych pasteli... Stworzę ulotną krainę utkaną z porannej rosy… Wprost z serca dodam radości, by w mig powstał czar wiosny, a Ty spojrzysz z zachwytem Uśmiechając się słonecznie... Dodam jeszcze z głębi duszy Kilka kropel wrażliwości, aby serce też poruszyć. I dorzucę garstkę promieni by w tej misternej tkaninie nikt nigdy niczego nie zmienił…

Kiedyś i dziś...
Kto dziś pamięta te dawne lata?
w bzach i jaśminach schowana chata.
Na dachu złote słomy poszycie
pod oknem malwy w pełnym rozkwicie.
Skrzypiący żuraw, stągwie drewniane
sztachety w płocie nie malowane.
Garnki gliniane, pościele lniane
echo kijanek, wcześnie nad ranem.
I polne kwiaty, zioła, jagody
sad antonówek pięknej urody.
Poziomki w lesie, dorodne grzyby
teraz też mamy - ale na niby.
A wieczorami koncerty żabie
zielona rzęsa na dzikim stawie.
Wąsate raki na szczypcach grały
smaku fenolu nie wyczuwały.
Na łąkach konie i mleczne krowy
dzwoniły pęta, oraz podkowy.
Słodka to była dla nich niewola
nie znały strachu plagi Ebola.
W sadzawce, stawie, zwyczajnym rowie
gdzie smukłe trzciny, dzikie sitowie.
Mleko chłodzili w blaszanych kanach
na wierzchu pyszna, żółta śmietana.
Na liściach chrzanu bochenki chleba
krzyżem znaczone - prośba do nieba.
Siwa kapusta z grochem i kaszą
kraszona była sadłem, kiełbasą.
W oberżach lało się stare wina
nie oszczędzano nawet węgrzyna.
Cne śliwowice i pitne miody
oraz dziewice średniej urody.
Wciąż na kopciuszki był popyt wielki
które traciły z nóg pantofelki.
Dzisiaj pod lasem stoi ich szereg
i gubią majtki - nie pantofelek.
Jeśli chcesz wiedzieć co mgła osłania
starodruk sięga aż do zarania.
Wtedy ludziska świat szanowali
kromka upadła - wnet całowali.
A teraz pełne śmietniki chleba
kwitnącą pleśnią - skarga do nieba.
A ludzie szemrzą, że ciągle mało
może przypomnieć by się przydało?

Wszystko przemija wokół
uciekają też życia chwile,
więc nie przyspieszaj kroku
lecz nie pozostawaj też w tyle.
podążaj spokojnie do celu
gdziekolwiek on się znajduje,
jesteś jednym z wędrowców wielu,
który swej drogi poszukuje,
bo one są najcenniejsze w życiu
te Twoje własne doświadczenia
tylko one naprawdę się liczą,
a reszta... nie ma znaczenia.....

Kocham życie.
Jego zapachy,
Kształty i barwy,
Nawet pochmurne dni.
Kocham życie,
Kiedy pada deszcz,
Burza grzmi,
Gdy smutek gnębi,
Płyną łzy.
Kocham życie.
Poszum wiatru
W liściach drzew,
Pierzaste chmury
Lśniące na błękicie.
Kocham życie.
Zapachy kwiatów
W blasku słońca,
Śpiew ptaków
O bladym świcie.
Kocham życie.
Pełne zwątpień,
Nadziei, wiary -
Wirujący taniec
W przestrzeni bez miary.

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.
Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadł wszelką wiedzę, i miał tak wielką wiarę, iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.
I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał,
nic mi nie pomoże.
Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą;
nie jest bezwstydna, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje,
[nie jest] jak proroctwa,
które się skończą, choć zniknie dar języków i choć wiedzy [już] nie stanie.
Po części bowiem tylko poznajemy i po części prorokujemy.
Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe.
Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecinne.
Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [ujrzymy] twarzą w twarz.
Teraz poznaję po części, wtedy zaś będę poznawał tak, jak sam zostałem poznany.
Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: największa z nich [jednak] jest miłość.

Jest taka miłość,
Która rodzi się niespodziewanie
Tak i kończy nim zmierzch nastanie,
Krucha i łamią ją wichry losu...
Jest taka miłość,
Która kwitnie powoli,
Ale nie kradnie wolności,
Ani nie umieszcza człowieka w niewoli...
Jest też miłość, która zdarza się rzadko,
Przynosi zrozumienie i cierpliwość,
Nie popada w złość,
Tylko obejmuje szczerze
Ta miłość przetrwa wszystko!
Wciąż trwa w swojej wierze...
To miłość prawdziwa,
Ponad wszystko troskliwa...
Jest też miłość samolubna,
A wręcz zgubna,
Która tylko odbiera...
Twoje serce sponiewiera...
Strzeż się jej,
I miej oczy szeroko otwarte
Patrz sercem, ale i rozumem...
Niech jedno i drugie będzie drogowskazem
By zaznać szczęścia,
A nie cierpienia...

Ja życzę Wszystkim,by znaleźli MIŁOŚĆ PRAWDZIWĄ

W ogrodzie rosła róża.
Zakochał się w niej wiatr.

Byli zupełnie różni,
on - lekki i jasny,
ona - nieruchoma i ciężka jak krew.

Przyszedł człowiek w drewnianych sabotach
i gołymi rękami zerwał różę.

Wiatr skoczył za nim,
ale tamten zatrzasnął przed nim drzwi.

- Obym skamieniał - zapłakał nieszczęśliwy.

- Mogłem obejść cały świat,
mogłem nie wracać wiele lat,
ale wiedziałem, ze na zawsze czeka.

Wiatr rozumiał,
że aby naprawdę cierpieć,
trzeba być wiernym.

dziś wracam by objąć , przytulić,
by wsłuchać się w serce bijące
zamyślić się trochę i wspomnieć te chwile
co grzeją i płoną jak słońce...

Wspomnienia...

Żeby życie nie bolało
- trzeba je szanować.
Żeby do Nas wciąż się śmiało
- urazów nie chować.
Trzeba zawsze mieć nadzieję,
- że po trudnej chwili,
Szczęście do Nas się uśmiechnie
- ludzie będą mili.
Bo jesteśmy na tej Ziemi,
chwilkę bardzo krótką,
więc starajmy się, by ona
była dla nas - barwną nutką

Nie biegnij czasie tak szybko.
Tak cię nikt nie dogoni.
Starcowi ucieknie życie.
Młody je szybciej roztrwoni.

Biegnij... by każdy nadążył,
oglądać kolory świata
i cieszył się pięknem życia,
które nam z czasem się splata.

Przebiegaj we właściwym rytmie..
aby nie było zderzenia.
By każdy szedł prostą drogą..
Do szczęścia swego i marzenia...

skąd Ty bierzesz te piękne rymowane słowa

Alicjo...

Zapożyczę się u tęczy
bo barwami chcę malować
nutki dźwięczne pełne życzeń
poukładać w ciepło słowa….

Wiatru tchnienie też pożyczę
takie, co to łzę osuszy
i gdy świtem spotka rosę
nad pięknością Twą się wzruszy.

Wezmę w dłonie dotyk słońca,
w pocałunki blask ułożę
i skowronka lotem miękkim,
wtulę je w wieczorną zorzę…

Chcę namówić, by tu przyszła
jeszcze tylko noc z gwiazdami
i ścieliła drogę życia
spełnionymi marzeniami

Madziu,lubię wiersze...często można znaleźć w nich to,co nas boli...a nie ma o tym komu powiedzieć.

Miłego wieczoru